دردهـایم غـالـباً پیش تو درمان می‌شود            با کریمان کارهای سخت آسان می‌شود

پلک بر هم می‌زنی و روز را شب می‌کنی            چشم اگر برداری از دریا، بیابان می‌شود

خوب می‌دانم جهان وابستۀ الطاف توست            در حـقیقت ابر با اذن تو باران می‌شود

بی‌گـمان وقـتی بیایی از سر شرمندگی            پشت ماه روی تو، خورشید پنهان می‌شود

دستِ پُر برگشته هرکس دست خالی آمده            هر چه کم آورده‌ام اینجا فراوان می‌شود

هر کسی آمد به قـم اما نیامـد جـمکران            وقت برگشتن به شهر خود پشیمان می‌شود

خوش به حال روزه‌داری که به امید کرم            در کنار سفره‌ات افطار مهمان می‌شود

روز جـمـعه نامۀ اعـمال ما را وا نکن            حتم دارم واکنی، حالت پریشان می‌شود

در قـیامت دلخـوشم اما به لطف جد تو            ضامن من نیز “آقای خراسان” می‌شود